In elk monument schuilt een verhaal. Of het nu een archeologisch monument is, een kasteel, landhuis, boerderij, landkruis, grenssteen of een fabriek; het monument is een tastbare getuige uit het verleden. Ze verbindt ons met de geschiedenis van een bewoner, de lotgevallen van een hele gemeenschap, een dorp, een stad of een streek. Die geschiedenis is meestal onderdeel van een nog groter verhaal: de kerstening van onze streken, oorlogen, het ontstaan van steden, staten, de standenmaatschappij, het verhaal van de hervormingen, ontdekkingen en de opkomst van de industrie.  

Vaak is onze geschiedenis geschreven vanuit het perspectief van een natiestaat. We zijn grootgebracht met het idee dat onze culturele identiteit stopt bij de grens. De culturele materiële erfenis van onze Euregio vertelt echter een ander verhaal. Er zijn veel monumenten, mensen en verhalen die zich aan die grens niets gelegen lieten liggen.

Interessante overblijfselen van cultuur, kunst, architectuur, nijverheid en hun historische context zijn aan weerszijden van de grens aan elkaar verwant. In onze ontdekkingstocht naar het gemeenschappelijke verleden van de Euregio staat die verwantschap centraal. De eerste bijdrage in een serie artikelen, die hierop inspeelt, gaat over archeologische monumenten.

Deze vaak verrassende en niet zo bekende sporen, die opdoemen in het landschap van Twente en Westfalen, stammen uit de tijd van de Saksenoorlogen en de kerstening van onze regio. In de loop van het jaar wordt deze serie aangevuld met andere, vaak verrassende monumenten die getuigen van ons gemeenschappelijke verleden.